ААТ "Магілёўскі мясакамбінат" напярэдадні свята Перамогі павіншаваў надзею Мікалаеўну Краўчанку

Сёння ўжо, на жаль, рэдка можна сустрэць ветэрана Вялікай Айчыннай вайны. Усё менш і менш застаецца іх сярод нас.

77 гадоў мінула з таго часу як адгрымелі залы пераможнага салюту ў той вялікай вайне савецкага народа супраць нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Але гісторыя і людзі беражліва захоўваюць памяць аб Вялікай Перамозе вялікага народа. І яшчэ жывыя сведкі тых страшных падзей-сведкі мужнасці і стойкасці, адданасці і ахвярнасці.
Вось пра такога сведкі, далікатнай на першы погляд жанчыне, мы хочам вам расказаць.
Надзея Мікалаеўна Краўчанка, жыхарка А.Г. Буйнічы, Магілёўскага раёна.
Калі пачалася вайна Надзеньцы яшчэ не споўнілася і 5-ці гадоў.

Да дня нараджэння заставаліся лічаныя дні калі прыйшла вестка пра пачатак вайны. Яе мамы не стала ў 38 – м і дзяўчынка рыхтавалася сустракаць свой першы маленькі юбілей са сваёй цёткай-Ганнай Іванаўнай Кириловой, з якой яна пражывала ў той перыяд. Цётка забрала яе да сябе, калі зразумела як цяжка будзе бацьку аднаму выхоўваць двухгадовую Надзеньку.
А 8 верасня 1941 года па гучнагаварыцелю абвясцілі што горад узяты ў "кальцо", так пачаліся бясконцыя і трагічныя 872 дня блакады Ленінграда.

Надзея Мікалаеўна са слязамі кажа пра тыя падзеі. Нягледзячы на такі юны ўзрост памяць усё захавала. Успамінае, як было холадна і голадна, як цётка Нюша аддавала ёй сваю порцыю хлеба. Кожны дзень хтосьці паміраў. Так і цётка Нюша памерла, ціха, у сне, травеньскім раніцай 1942 года, захаваўшы жыццё маленькай Надзі коштам свайго жыцця. А Надзенька, калі зразумела што яе цётка больш не прачнецца, пайшла шукаць людзей, трэба было працягваць жыць.

Надзею Мікалаеўну, разам з іншымі дзецьмі, адправілі ў Іванава, дзе быў арганізаваны дзіцячы дом для дзяцей блакаднага Ленінграда. Там яе, горшую, з наймацнейшымі галаўнымі болямі і знайшлі Соф'я Фёдараўна і Васіль Пятровіч-людзі падарылі дзяўчынцы любоў і сям'ю.
“Мы ўсе хацелі ў сям'ю, усе хацелі маму. Кожны спадзяваўся, што яго забяруць", - успамінае Надзея Мікалаеўна і распавядае, як з мамай, яны пяклі бліны з крухмальнай вады і як радавалася яна магчымасці схадзіць у кіно, калі бацька даваў 10 капеек.
Пасля заканчэння сямігодкі яна адправілася вучыцца ў тэхнікум, а 1955 годзе яе на практыку адправілі ў Беларускі Магілёў. Працавала на заводзе штучнага валакна ім. В.В. Куйбышава. У Магілёўt яна і пазнаёмілася са сваім мужам-Краўчанка Андрэем Іванавічам. У 1959 яны пажаніліся і пражылі душа ў душу без малога 60 гадоў: ціхая сціплая дзяўчына Надзя і вясёлы балака Андрэй.

Надзея Мікалаеўна з вялікай цеплынёй гаворыць пра свайго мужа і здаецца, што вось зараз адкрыецца дзверы і яна радасна ўстане яго сустракаць.
Слухаць яе можна бясконца доўга. Гэтая светлая жанчына і вельмі пазітыўны чалавек.Праводзячы нас яна яшчэ доўга, стоячы каля брамкі, працягвала расказваць нам пра сваё нялёгкае, але такое насычанае і сапраўднае жыццё.
Гледзячы на гэтую, ужо не маладую, жанчыну разумееш, што нішто не зможа яе зламаць. Уся сіла ў ёй, такі просты рускай жанчыне і колькі б не мінула гадоў яе памяць беоежно захавае ўсе ўспаміны.

І сёння, напярэдадні свята 9 Мая мы жадаем надзеі Мікалаеўне моцнага здароўя і доўгіх гадоў жыцця, шчасця і міру, любові і дабра!